Jak to było z głową na anatomii?

Wspomnień czar, około rok temu pisałam właśnie kolokwium z czaszki i mózgowia...

Mówi się, że to właśnie najcięższe tematy anatomiczne. Zgodzę się z tym połowicznie: OUN jest przekobyłą. Ciężko jest się nauczyć tego, ponieważ tak naprawdę większość powiązana jest z histologią i fizjologią mózgu. Nie można zobaczyć malutkiej drogi nerwowej między jądrami kresomózgowia, patrząc makroskopowo nawet na przekrój mózgu w odpowiednim miejscu. A wiadomo, że najlepiej uczy się rzeczy, które widać, słychać i czuć.
Studenci dzielą się na tych, którzy lubią mózgowie i tych, którzy go nie znoszą. Ja zaliczam się raczej do tej drugiej grupy. Prawdopodobnie dlatego (przyznaję się), że go nie rozumiem. Serce rozumiem. Mózgu nie. Mam nadzieję, że w przyszłości na neurologii zostanę oświecona i będę przynajmniej "trawić" temat OUNu.

Z czaszką jest inaczej. Wszystkie otwory (może oprócz kości skroniowej) widać, można wsadzić tam patyczka czy zobaczyć drugi koniec kanału. Co prawda - jest tego cholernie dużo. A na dodatek wypadałoby sobie wyobrazić i nauczyć się, co przez te struktury przechodzi. Jak te wszystkie nerwy, tętnice, żyły, struny bębenkowe i inne sznureczki wędrują sobie przez naszą głowę. Ale to da się zrobić. Do tego przynajmniej są fajne rysunki w atlasach czy specjalne modele plastikowe, które pokazują przebieg danych struktur. Tylko wypadałoby spędzić trochę czasu z czaszką w łapskach.

I tu nasuwa się kolejne pytanie - czy warto załatwiać sobie od starszych roczników model czaszki (oczywiście najlepiej prawdziwy)? I tak, i nie. Wszystko zależy od uczelni, asystenta i od własnego ja. Jeżeli na anatomii jest dobry dostęp do czaszek, atlasów, a student nie boi się siedzieć z czaszką w ręce i szukać struktur, wnikać dogłębnie w każdy otworek i kanalik, który jest prawie niewidoczny gołym okiem, pytać asystenta o odpowiedź i potwierdzenie przypuszczeń, a na dodatek jest na tyle śmiały, by po zajęciach iść z kolegami do prowadzącego i poprosić o dodatkową godzinę oglądania preparatów - na pewno da się nauczyć czaszki bez takowej w domu. I to porządnie. Mówię to z własnego doświadczenia. Ale jeżeli ma się na zbyciu trochę pieniędzy, a czuje się potrzebę posiedzenia, pouczenia i pospania z taką fajną kością w domu, jak najbardziej można spróbować zakupić preparat. Jest to na pewno przydatna rzecz na I roku.

Wracając do mojej historii, nie chcę nawet myśleć, ile godzin poświęciłam na uczelni, szukając każdej niemalże nierówności w kości i zastanawiając się, co to u licha może być (bo przecież asystent może zapytać o każdą strukturę). Ile razy wkładałam w otwór specjalny drucik, patrząc, gdzie kończy się kanał. Ile razy robiłam notatki i fiszki z tętnic, żył i nerwów, które przechodzą przez konkretne "dziury".

Ale warto było. Znaczy - chyba. Nie wiem, jaką wartość będzie miała ta wiedza w przyszłości,  w dodatku mocno przerzedzona. Ale znajduje się jeszcze w takim stanie, że po powtórce wróciłaby z powrotem do mojej mózgownicy.

W każdym razie - nie bój się czaszki. Poświęć na nią trochę czasu, a Ci się to opłaci ładną piąteczką z kolosa. Da się jej nauczyć.

W nagrodę za przeczytanie moich niedzielnych luźnych refleksji przy padającym śniegu za oknem w dniu 23 kwietnia, wrzucam zdjęcie prawdziwej czaszki, żeby każdy przyszły student wiedział, co go czeka w przyszłości 😊